اولین دیدار

کمتر از دوماه دیگر وبلاگ ما سه ساله می شود.در این سه سال که اینجا هستم هیچوقت قسمت نشد دوستان مجازی را از نزدیک ببینم. 

همیشه دوست داشتم این انفاق بیفته ولی نیفتاد.  

تا روز جمعه ۱/۲/۹۱که با دوستان مجازی قرار دیدار گذاشتیم تا برای شام تشریف بیارن خانه ما... 

کمی استرس داشتم البته بیشتر می ترسیدم نتونم به موقع همه چیز را اماده کنم. 

و در ساعت ۲۰:۳۰دوستان زنگ خانه ما را به صدا در آوردن .

و دکتر میثم به همراه همسرشون دکتر ژیلا وارد شدن. 

نمیدونین چه زوج دوست داشتنی و خونگرمی بودن.  

خداییش اصلا فکرشو نمی کردم اینقدر خوش بگذره.  

مهمونی ما خیلی زود خودمونی شد... 

قبل از مهمونی کلی به عماد سفارش کردیم بابا ما کلی اینجا آبرو داریم کمی آبرو داری کن و وقتی مهمونا میان سلام کن دست بده و...میگه من اصلا نمیدونم سلام چه معنی میده ؟من سلام نمی کنم. 

بابا حالا چیکار به معنیش داری .یه سلام کن. 

که در لحظه ورود مهمان های عزیز پای کامپیوتر نشسته بودن و اصلا از جاشون تکون نخوردن.  

پذیرایی صورت گرفت و بعدش من شام را آماده کردم و به همسر گفتم شما وسایل سفره را بچین... (خوب اخه با شرایط من کمی چیدن وسایل سفره و دولا و راست شدن برام سخت بود.)

 یعنی اگه اون سفره را میدیدین فرار میکردین ماشالله به این همه سلیقه . 

سر سفره شام هم که عماد آهنگ های مورد علاقه اش را برای حضار گذاشته بودن و اگه کسی حرف میزد فوری میگفت سر سفره نباید حرف زد. 

بعد از شام هم که گیر داد به دکتر میثم ...اول یک دست شطرنج با هم زدن. 

بعد هم انواع و اقسام بازی ها..خلاصه آقای دکتر را خیلی اذیت کردن...(شرمنده) 

قبلا عکس دکتر  ژیلا و میثم را توی پروفایلشون دیده بودم  اما دکتر ژیلا از عکسش خیلی زیباتر و دوست داشتنی تر بودن ولی دکتر میثم کپی عکسش بود  

خلاصه کلی صحبت کردیم جای شما خالی...کلی از دوستان وبلاگی گفتیم مخصوصا دلژین جونم 

کلی از خاطرات گذشته و...یه سری هم بحث های پزشکی که من اصلا در این مورد هیچ تخصصی نداشتم فقط اینجوری میکردم   

خلاصه اون شب خیلی خوش گذشت من اصلا دلم نمی خواست اون شب به پایان برسه اما چه می شود کرد با این گذر زمان...وقتی مهمونا داشتن می رفتن اصلا لحظه خوبی نبود انگار تازه بعد از مدتها همدیگه رو پیدا کرده بودیم و دل کندن سخت بود. 

مخصوصا برای عماد وقتی بردم بخوابونمش مدام میگفت:به آقای دکتر بگو برگرده ...من تا صبح نمی خوابم. میون همین حرفها از خستگی بیهوش شد. 

فردا تا از مدرسه رسیده خانه...(منم خانه نبودم)زنگ زده به گوشیم و بدون هیچ مقدمه ای میگه آقای دکتر...منم گفتم بله بفرمایین .گفت:مگه تو آقای دکتری؟ 

من آقای دکتر را میخوام زنگ بزن بیاد پیش من(بچه پررو) 

ساعت هفت که برگشتم خانه بازم گیر داد منم گفتم فکر کنم آقای دکتر امشب شیفت باشن 

تا بالاخره دست برداشت. 

هر چی از خوبی این دوستان بگم کم گفتم ...دیدن دوستان مجازی تجربه ای خیلی شیرین و به یادماندنی بود. 

آدم قبل از دیدن دوستان مجازی ممکنه تصویر دیگری  توی ذهن داشته باشه که  اون تصویر بعد از دیدنشون کلی تغییر کنه.